Hier.Heerst.Veiligheid
En verliest het publiek domein zijn betekenis
De reflex die de coronapandemie oproept is: beheersbaarheid vergroten door afstand fysiek af te dwingen. Ontwerpers staan te trappelen om deze anderhalvemetersamenleving vorm te geven, en dat zou een ernstige vergissing zijn. Want waar zullen we nog mensen buiten onze bubbel treffen als alles gereglementeerd, geprogrammeerd en geprotocolleerd wordt, als we ons via looplijnen en sluizen bewegen van afspraak naar reservering naar tijdslot? De opening up van de openbare ruimte dreigt een een-tweetje te worden tussen veiligheid en economie, maar daarbij verliest het zijn politieke en maatschappelijke betekenis. Steden kunnen mooi of lelijk zijn, schoon of vies, gezond of gevaarlijk, vitaal of tanend – als de publieke functie wegvalt, houd je een maquette over. Er is geen enkele (corona)reden om ontmoeting, uitwisseling en confrontatie los te laten als uitgangspunten voor de vormgeving van de stad. Net als voor de pandemie gaat niet om een grand design van de publieke ruimte, maar om talloze kleine en grote interventies voor pleinen en parken, stations en scholen, hoeken en stoepen. Zulke interventies zijn altijd lokaal, specifiek en lichamelijk. Wat we nog steeds nodig hebben zijn bankjes en gastheren, geen hekken en cameratoezicht.
